Η δύναμη μου... είσαι ΕΣΥ!

Την πρώτη φορά που απομακρύνεσαι από κάποιον πονάς πολύ. Την δεύτερη ξανά ματώνεις μια πληγή που είχε κλείσει. Την επόμενη νιώθεις ένα γνωστό τσούξιμο. Και από εκεί και πέρα έχεις μάθει να περιποιείσαι την ίδια πληγή και να πονάς λιγότερο κάθε φορά. Ε μετά συνηθίζεις στον πόνο αυτό. 

Πόνεσα και μάτωσα πολλές φορές. Η ίδια πληγή από τον ίδιο άνθρωπο. Και κάθε φορά αναρωτιόμουν που θα φτάσει. Πόσες φορές θα ζήσω ακόμα την ίδια ιστορία; Πόσες φορές να γιατρέψω τις ίδιες πληγές;

Και όσο πιο πολλές φορές τη ζούσα τόσο έτρεμα και σκεφτόμουν πως αυτή τη φορά θα τελειώσει μια και καλή. Φοβόμουν όλο και περισσότερο να ελπίζω. Φοβόμουν να κάνω όνειρα. Είχα πέσει τόσες πολλές φορές έξω που απλά δεν ήθελα πάλι να κάνω λάθος. Αν τελείωνε είχα ήδη βάλει τον εαυτό μου στην διαδικασία να το δεχτεί, να το πιστέψει κι ας μη το ήθελε. Κι ας τον γονάτιζε. Αν δε τελείωνε θα χαιρόμουν, θα εντυπωσιαζόμουν, θα ένιωθα μια –στημένη κατά κάποιο τρόπο – έκπληξη και χαρά.

Την τελευταία φορά σκεφτόμουν όλα όσα έχω ζήσει σε αυτή την ιστορία, με αυτόν τον άνθρωπο. Και ρωτούσα ξανά και ξανά τον εαυτό μου. Που βρίσκω τη δύναμη να συνεχίζω; Από πού αντλώ την τεράστια αυτή αντοχή μου; Πως την απέκτησα εγώ τέτοια υπομονή; Πως κατάφερα να ελέγξω τον εαυτό μου για να μη τα τινάξει όλα όσο πόναγε;

Η απάντηση μου ήρθε εντελώς ξαφνικά ένα βράδυ όσο έκανα το γνωστό μεταμεσονύχτιο τσιγάρο στο ανοιχτό μου παράθυρο με το κρύο να αγγίζει κάθε κύτταρο μου. Εσύ! Ναι η απάντηση είσαι εσύ! Σκέφτηκα ένα βράδυ όταν σε είχα πρωτογνωρίσει που ντυνόμασταν σπίτι μου και σου σιδέρωνα το πουκάμισο. Μου είχες πει «μου αρέσει γιατί μοιάζει με εικόνα από το μέλλον μας».

Από το μέλλον ΜΑΣ , είπες. Το κοινό. Το μαζί. Το εγώ και εσύ.

Εκεί κατάλαβα πως αντέχω γιατί είσαι ο ένας. Αυτός που ονειρεύτηκα να ζήσω μαζί του τη ζωή μου. Και δε το ονειρεύτηκα μόνο, αλλά το ήθελα. Ήμουν σίγουρη για εκείνο το μέλλον μας. Αυτός που άθελα του με έκανε να σκέφτομαι το εμείς κι όχι το εγώ. Αυτός που για κάθε απόφαση μου σκέφτομαι και εκείνον. Δε μετράω τον εαυτό μου σαν μονάδα πια. Αλλά μαζί σου. Και όλα αυτά τα αυτός ντύνουν εσένα. Ταιριάζουν πάνω σου. Δεν υπάρχει κάτι άλλο πέρα από το εμείς.
Δεν σκέφτομαι σαν γυναικούλα το να παντρευτώ με κάποιον για να κάνω οικογένεια. Σκέφτομαι την κοινή πορεία μας. Την δική μας  - όταν έρθει - οικογένεια. Δε σκέφτομαι να βρω κάποιον για να στηρίξω την ανασφάλεια του να μη μείνω μόνη. Σκέφτομαι εσένα δίπλα μου, να με στηρίζεις. Εμάς να φροντίζουμε ο ένας τον άλλον. Χωρίς ημερομηνία λήξης. Γιατί δεν σκέφτομαι ότι μπορεί να υπάρχει λήξη.

Ξέρω είμαι μικρή και κάνω όνειρα. Ξέρω δεν έχω ζήσει πολλά και υπάρχουν πράγματα που θέλω να ζήσω. Ούτε όταν σε γνώρισα είχα ζήσει και τότε ήμουν μικρή. Αλλά μεγάλωσα δίπλα σου και συνέχισα να ονειρεύομαι, για μας. Έμαθα κοντά σου πράγματα που δεν ήξερα. Και αυτό θέλω και τώρα. Να μεγαλώνω και να ζω όλα όσα δεν έχω ζήσει αλλά με μια προϋπόθεση. Μαζί σου.

Θέλω όλα όσα έζησα..

Το μόνο που θέλω είναι να μ’ αγαπάς, όχι να μου το λες, να μου το δείχνεις! Δε θέλω να μου το φωνάζεις γιατί οι φωνές με τρομάζουν. Θέλω να μου  το ψιθυρίζεις κι όταν δε μιλάς.

Να σου λείπω όταν δεν είμαι εκεί.

Να θες να με δεις.

Να ανυπομονείς να με αγγίξεις.

Να θυμώνεις όταν λέω βλακείες και να με συγχωρείς γιατί με αγαπάς.

Όταν γκρινιάζω να μου δίνεις τα πιο τρυφερά σου φιλιά για να με σταματάς.

Να μου δείχνεις ότι είσαι εδώ στα εύκολα και να θυμώνεις που στα δύσκολα δεν είσαι εδώ να με πάρεις αγκαλιά!

Δε θέλω να είμαι η ζωή σου, ούτε να είμαστε αυτοκόλλητοι λες και δεν υπάρχει ζωή έξω από εμάς, αλλά να είμαι ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής σου.

Να θες να ζεις τη ζωή σου μαζί μου.

Δε θέλω να μην έχεις παρέα αλλά θέλω να με κάνεις να νιώθω πως ανήκω σε αυτήν αν θέλω. Ότι δε ντρέπεσαι για εμάς.

Να μπορούμε να βγαίνουμε μαζί. Όχι να ζούμε σαν παράνομο ζευγάρι.

Δε θέλω να είμαι κτήμα σου, ούτε να είσαι δικό μου κτήμα. Θέλω να ανήκει ο έρωτας του ενός στον άλλο.

Θέλω να μπορώ να σε παίρνω τηλέφωνο όταν δεν είμαι καλά και να μου λες να μη φοβάμαι τίποτα και κανένα γιατί έχω εσένα.

Να με παίρνεις τηλέφωνο γιατί απλά κάτι σκέφτηκες, για να μου πεις κάτι χαζό που συνέβη.

Να είμαι η καθημερινότητα σου, αλλά όχι η ρουτίνα σου, όχι μια συνήθεια. 

Θέλω να ξέρω πως όταν δεν μιλάμε δεν απομακρυνόμαστε και όταν μιλήσουμε ξανά θα ‘ναι σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα.

Θέλω να μου λες τα δύσκολα και τα εύκολα σου. Τις λύπες και τις χαρές σου. Να θες να τα μοιραστείς μαζί μου. Ακόμα κι αν δε μπορώ να κάνω κάτι για να σε βοηθήσω.

Να θες να μου μιλάς.

Να νιώθεις την ανάγκη να με ακούς. Κι ας λέω μαλακίες.

Να μοιράζεσαι μαζί μου κάθε σημαντικό και ασήμαντο της ζωής σου.

Δε θέλω να είσαι το άλλο μου μισό, θέλω να είσαι ο «ολόκληρος» άνθρωπος μου.

Δε θέλω να σταματήσεις να ζεις εξαιτίας μου, θέλω να ζήσεις με εμένα.

Θέλω να σε κοιτάω και να ξέρω τι σκέφτεσαι, με ένα βλέμμα σου να ξέρεις τι θέλω.

Θέλω να φτιάχνουμε εικόνες, όμορφες.

Να με σκέφτεσαι και να χαμογελάς.

Θέλω κάθε φορά που με παίρνεις αγκαλιά η καρδιά σου να χτυπάει πιο γρήγορα.

Θέλω να με αγγίζεις και το σώμα σου να γνωρίζει το δικό μου. Να κάνουν έρωτα πριν από εμάς.

Θέλω να με κρατάς αγκαλιά ή από το χέρι όταν περπατάμε μαζί. Και να μου κάνεις μούτρα όταν δε σε κρατάω κι εγώ.

Θέλω να μου κάνεις μικρές χαζές εκπλήξεις και να σε ερωτεύομαι όλο και πιο πολύ. Εκεί που νόμιζα ότι δεν έχει άλλο!

Θέλω να με πηγαίνεις εκδρομές ακόμα και για 5 ώρες απλά για να είμαστε οι δυο μας στην θάλασσα.

Να μου λες πως αντέχεις να ζήσεις χωρίς εμένα, αλλά δε θες.

Δε θέλω Κυριακάτικα οικογενειακά τραπέζια, αλλά καθημερινές στιγμές με τους ανθρώπους που αγαπάς. Και αφού τους αγαπάς εσύ, θα ναι σημαντικοί και για μένα.

Να συζητάμε για κάθε σοβαρή ή μη απόφαση που θα χρειαστεί να πάρουμε.

Ζητάω πολλά; Μα είναι όσα ήθελες όταν με γνώρισες! Όλα όσα έζησα μαζί σου… Αυτά θέλω!

Αμφιβολία παντού..

Σε πλήγωσα ναι. Σε απογοήτευσα. Σε πρόδωσα. Αλλά ήμουν πάντα εδώ. Να παλεύω για να διορθώνω τα λάθη μου και να περπατάω συνεχώς προς το μέρος σου ενώ εσύ έκανες βήματα προς τα πίσω. Κι όλο έλεγα πως φτάνω κι όλο μακριά ήσουν. Ερχόσουν για ένα πεταχτό φιλί γιατί σου έλειψα και πάλι πίσω. Πόναγα κι εγώ ρε ηλίθιε, κι όχι απλά γιατί περπάταγα, μέρες και εβδομάδες , αλλά γιατί ένιωθα τον πόνο σου. Και προσπαθούσα να αντέξω. Να φτάσω όσο πιο γρήγορα γίνεται κοντά σου για να σε πάρω αγκαλιά και να απαλύνω τον πόνο που εγώ άθελα μου δημιούργησα. Δε ξέρω αν θα με συγχωρούσα στη θέση σου, αλήθεια, αλλά ξέρω πόσο προσπάθησα να διορθώσω ότι λάθος έκανα.

 Το πρόβλημα με τα ψέματα δεν είναι μόνο ότι πληγώνουν τον άλλον όταν μάθει την αλήθεια, όσο αθώα κι αν είναι. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που θα τρυπώσει ανάμεσα σας, είναι η αμφιβολία. Αμφιβολία για όλα. Και αν από κοινού πάρετε την απόφαση να προσπαθήσετε να το διορθώσετε, μην αναπαυθείς ότι το ξεπέρασε. Όχι φιλαράκι, εκεί που θα κάθεστε και θα βλέπετε το καινούριο επεισόδιο από την αγαπημένη σας σειρά, θα υπάρχει ένας ελέφαντας στο δωμάτιο που θα παγώνει τα πάντα. Εκείνος ξαφνικά θα τα σκέφτεται όλα και εσύ θα νιώσεις απλά την ψύχρα. Μη κοιτάς τα παράθυρα είναι κλειστά. Εκείνος φέρνει κρύο στο πανέμορφο σαλόνι σας. Και άντε να ζεστάνει πάλι το κλίμα. Μεταξύ μας δε ξέρω αν μπορούν δυο άνθρωποι μετά από ψέματα να το ξεπεράσουν. Θέλει σίγουρα προσπάθεια.

Εμείς μωρό μου θα το καταφέρουμε. Δεν θα ξεχάσουμε, αλλά θα ρίξουμε μια κουβέρτα στον ελέφαντα και θα αρχίσουμε να ζεσταινόμαστε. Κάθε φορά κι από λίγο. Άλλωστε, υπάρχει και η τριβή... 

Κι ας με σκότωσες, δε σου κρατάω κακία.

Σκέφτομαι, ξανά σκέφτομαι, ώρες ατελείωτες να ψάχνω, να αμφιβάλλω, να θυμώνω, να αναρωτιέμαι και να μην καταλήγω πουθενά. Δε ξέρω πότε έγινα καχύποπτη, πότε άρχισαν να με πληγώνουν όλα, πότε ξεκίνησα να αδιαφορώ για όλα, κυρίως δε ξέρω πότε έχασα την αισιοδοξία μου, τον αυθορμητισμό μου, την εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους, την χαρά μου στα μικρά πράγματα, τον ενθουσιασμό σε ότι καλό συμβαίνει, πότε ξέχασα να χαμογελάω. Τη θετική μου πλευρά. Δε ξέρω καν αν αυτό σημαίνει να ωριμάζεις, να μεγαλώνεις ή αν απλά είναι ένα αδιέξοδο που μπήκα και απλά βολεύτηκα εκεί στη γωνία μου και σταμάτησα να αναζητώ την έξοδο. Έχω σχεδόν αφεθεί σε μια κατρακύλα που δε ξέρω που με πάει και δε με νοιάζει να μάθω. Δε με νοιάζει τι χειρότερο μπορεί να με περιμένει. Τι πιο κακό θα μου συμβεί. Πόσο πιο κάτω θα πέσω. Απλά δε με νοιάζει… Και όχι, δεν είναι νορμάλ. Ξέχασα να αγωνίζομαι, να παλεύω για τα όνειρα μου, να προσπαθώ να κατακτήσω τον κόσμο μου. Άρχισα να απογοητεύομαι απ’ όλα, άρχισα να αμφισβητώ τον εαυτό μου, να τον κατηγορώ για ότι άσχημο συμβαίνει, να τον θάβω κι άλλο, να τον ρίχνω κι άλλο. Τον εαυτό μου; Εγώ; Τον λάτρευα, με θεωρούσα πολύ εντάξει, πολύ καλή για πολλά. Πίστευα πως ότι είχα καταφέρει μου άξιζε, κι ότι ονειρευόμουν θα το κατακτούσα. Και τώρα τον κατηγορώ γιατί ονειρεύεται;  Δε ξέρω λοιπόν πως ξεκίνησε όλο αυτό. Και να πω την αλήθεια, δεν έχει και πολύ σημασία, πως και γιατί ξεκίνησε. Σημασία έχει ότι κάπου μέσα μου νιώθω ένα κομμάτι του εαυτού μου να μου φωνάζει « Ξύπνα ρε! Ζήσε! Υπάρχει ακόμα ελπίδα μέσα σου! Άλλαξε τα όλα! Μπορείς!»

Χαμογελάω! Λες; Λες να μπορώ; Με πιάνει το πείσμα μου.. και γιατί να μη μπορώ;
Με έριξαν και ξέρω ποιοι με έριξαν, με άλλαξαν, με κατηγόρησαν,  με πόνεσαν και η αλήθεια είναι, έριξα, άλλαξα, κατηγόρησα και πόνεσα και εγώ κόσμο. Μερικούς επέλεξα να τους συγχωρέσω, άλλους να τους βγάλω από τη ζωή μου. Μερικές επιλογές τις μετάνιωσα. Ε και; Αντέχω ακόμα και είμαι εδώ.
Ξέρεις τι συνειδητοποιώ μετά από καιρό; Ότι τους άφησα να με επηρεάσουν, να με αλλάξουν. Φταίω εγώ για αυτό. Τους εμπιστεύτηκα τυφλά. Ακόμα κι όταν μου έδειχναν ότι είναι δολοφόνοι ψυχών. Ακόμα κι όταν το μαχαίρι τους άγγιξε την δική μου ψυχή. Τους είπα δε πειράζει. Και έμεινα να συμμαζεύω τα αίματα, να κλείνω τις πληγές με τσιρότα και βρώμικες γάζες. Έτσι απλά για να μη δει ο κόσμος την πληγή μου. Μα η πληγή αυτή δεν έκλεινε, μεγάλωνε με κάποιο τρόπο. Και όσα έκρυβα μέσα μου άδειαζαν, τα έχανα από τις τρύπες που μου είχε προκαλέσει εκείνο το «φιλικό» μαχαίρι, το νυστέρι των «αγαπημένων» μου. Άδειαζα, πόναγα και τους δικαιολογούσα. Κι όταν ήθελαν άλλο ένα θύμα για να ξεσκίσουν έψαχνα στην ψυχή μου ένα καθαρό κομμάτι για να το προσφέρω. Και μετά πάλι να βάζω γάζες και τσιρότα για να μη δουν τις όχι και τόσο πια, καλά κρυμμένες πληγές μου. Ώσπου δεν είχα άλλο καθαρό κομμάτι ψυχής να προσφέρω. Ήμουν γεμάτη πληγές. Και κάποιες στιγμές προσπαθούσα και να θυμηθώ που πήγαν όσα είχα μέσα μου.
Το ειρωνικό βέβαια απ’ όλα αυτά είναι όταν οι άνθρωποι που κρατούσαν το μαχαίρι με ρώταγαν πως ένιωθα, πως το έπαθα, αν είμαι καλά, αν πονάω. Ζήτησαν πολλές φορές συγγνώμη κι άλλες τόσες με πλήγωσαν ξανά.

Ο μόνος τρόπος για να γιατρέψω τις πληγές, είναι να γεμίσω την ψυχή μου όμορφα συναισθήματα και να μην τους αφήσω ποτέ ξανά να με καρφώσουν. Γρατζουνιές έχουμε όλοι και πάντα θα υπάρχουν, μαχαίρια όμως δε θα αφήσω να με αγγίξουν ξανά. Τουλάχιστον όχι με την τυφλή συγκατάθεση μου. Κι αυτό δεν είναι καχυποψία, αυτό είναι επιβίωση. Είναι ζωή.

Και κάπως έτσι, νομίζω, άρχισα να αμφιβάλλω για το καλό γύρω μου. Όχι και τόσο άδικα αν το σκεφτείς. Όταν σε πληγώνουν οι δικοί σου, γιατί να πιστέψεις ότι δε θα σου κάνουν κακό οι ξένοι;

Επειδή όμως η ελπίδα είναι ακόμα μέσα μου όλο αυτό με έκανε και λίγο πιο δυνατή. Δε με φοβίζουν οι άνθρωποι. Ποτέ δε με τρόμαζαν, γιατί ήξερα μέχρι που μπορούν να αγγίξουν την ψυχή μου, μέχρι εκεί που εγώ τους άφηνα. Οπότε δε μπορούσαν να μου κάνουν κακό. Φοβάμαι όμως αυτούς που πλησιάζουν πολύ. Τόσο κοντά στα τείχη της άμυνας μου, τόσο κοντά στο να τα ρίξουν. Αυτούς ναι, τους τρέμω. Γιατί αν τα ρίξω πάλι θα βρεθώ απροστάτευτη. Ευάλωτη.

Ίσως η συμπεριφορά μου αυτή να είναι άδικη βέβαια, τους κάνω να πληρώνουν λάθη άλλων. Τους κρατάω σε απόσταση γιατί κάποτε, κάποιοι πλησίασαν τόσο που πόνεσα. Αλλά έτσι μαθαίνουμε λένε. 

Οι μεγαλύτεροι έρωτες ...

Δε υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα από το ότι «οι μεγαλύτεροι έρωτες δεν υπήρξαν ποτέ σε σχέση».  Για να μην υπήρξαν σε σχέση ένας από τους δυο φοβήθηκε, δε το ήθελε αρκετά ή δεν ήταν αρκετά ερωτευμένος. Κι αν ισχύει ένα από αυτά τότε δεν υπήρξε «μεγαλύτερος» έρωτας. Γιατί όταν ερωτεύεσαι φοβάσαι αλλά ρισκάρεις, γιατί δε μπορείς να κάνεις αλλιώς. Κανένας ερωτευμένος δεν σκέφτεται λογικά, τουλάχιστον όχι στην αρχή. Στην αρχή το μόνο που σε νοιάζει είναι εκείνος ή εκείνη. Να τον δεις ακόμα κι αν «δε πρέπει». Ο έρωτας δεν βλέπει πρέπει. Είναι όπως ένας μεθυσμένος δε βλέπει τα ΣΤΟΠ και τα κόκκινα φανάρια.. και περνάει.. Χωρίς να σκέφτεται τις συνέπειες. Γιατί δεν τον ενδιαφέρουν εκείνη τη στιγμή, δεν υπάρχουν συνέπειες όταν είσαι ερωτευμένος. Το μόνο που υπάρχει είναι ο άλλος.

Για μένα λοιπόν, δεν ανήκουν στους μεγάλους έρωτες αυτοί. Ξέρετε ποιοι ανήκουν. Όλοι αυτοί που τα έδωσαν όλα για τον έρωτα τους κι ας πληγώθηκαν. Κι ας μάτωσαν. Αυτοί που κατάφεραν να κάνουν τον έρωτα αγάπη, την αγάπη γάμο, τον γάμο οικογένεια. Και ακόμα και μετά από χρόνια είναι ευτυχισμένοι μαζί.
Στους μεγάλους έρωτες ανήκουν και οι άλλοι, που ερωτεύτηκαν τρελά, αγνόησαν όλα εκείνα τα σημάδια που τους έδειχναν πως δε ταιριάζουν και συνέχισαν να προσπαθούν, κι ας πόναγαν. Αυτοί που έπρεπε να φύγουν από εκείνη την «άρρωστη σχέση» και δε μπορούσαν. Η ιδέα και μόνο στο να είναι χώρια τους πέθαινε. Γιατί όσο κι αν δεν κατάφερναν να είναι καλά μαζί , το ήθελαν τόσο που προσπαθούσαν. Μάταια ίσως.

Μάταια γιατί το τέλος θα έφτανε. Κι όταν έφτασε, όταν χωρίστηκαν οι δρόμοι τους έμειναν ο ένας στον άλλο μια ανάμνηση που κανένας δε κατάφερε να σβήσει. Όσα χρόνια κι αν πέρασαν, όσες αγκαλιές κι αν γνώρισαν, ο έρωτας μέσα τους δεν έσβησε. Τον έκρυβαν και οι δυο μέσα τους καλά. Ίσως, μέχρι να ξαναβρεθούν. Να τον ζήσουν για λίγο, στα κρυφά, και μετά να τον αφήσουν και πάλι. Σαν όνειρο. Σαν όμορφο όνειρο που σε γεμίζει και το πρωί θα τελειώσει. Άρρωστο μεν, έρωτας όμως.
Ο απόλυτος όπως θέλησα να τον χαρακτηρίσω κάποτε. Εκείνος που όταν τον ζεις η ευτυχία δε χωράει μέσα σου. Νιώθεις γεμάτος. Νιώθεις πως κι αν πέθαινες εκείνη τη στιγμή θα 'σουν ευτυχισμένος.

Αυτοί οι έρωτες είναι οι μεγαλύτεροι, αυτοί που δεν φοβήθηκαν. Ή ακόμα κι αν φοβόντουσαν ρίσκαραν. Καταστράφηκαν αλλά έκαναν αυτό που ένιωθαν. Και ήταν πάνω από αυτούς. Άξιζε ή όχι; Μόνο εκείνοι ξέρουν. Μόνο όσοι το έζησαν. Κι ας εκτέθηκαν, κι ας ξεφτιλίστηκαν, κι ας τα έδωσαν όλα.

Θέλω να πιστεύω πως ανήκω σε αυτή την κατηγορία. Έζησα το απόλυτο. Νιώθω τυχερή όποια κατάληξη κι αν είχε. Όσο κι αν πόνεσα.

Κι αν με ρωτάς. Θα το ζούσα και πάλι απ την αρχή. Κι ας πόναγα και πάλι. Γιατί αυτά που μου έδωσε, αυτά που ένιωσα αξίζουν πιο πολλά από την κάθε πληγή πάνω μου. Γιατί ακόμα και σήμερα, χρόνια μετά εκείνος ο έρωτας είναι μέσα μου. Απόλυτος όπως πάντα. Και κρατάει ακόμα. Δε κατάφερα ποτέ να τον αφήσω.
Ξέρεις, αυτό που όλοι σου οι φίλοι το βρίσκουν άρρωστο, και σε ρωτάνε γιατί το συνεχίζεις και εσύ απλά λες: «Γιατί είναι αυτός, γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.» 

Αυτα τα βράδια..

Είναι κάτι βράδια που βρίσκομαι ξεχασμένη στο μπαλκόνι χωρίς να κάνω τίποτα. Πραγματικά τίποτα! Ούτε σκέψεις, ούτε αναμνήσεις, ούτε άνθρωποι. Δε ξέρω αν φταίει το ποτό ή η ζαλάδα των τσιγάρων μου γι’ αυτό. Κάθομαι λοιπόν και στο μυαλό μου περνάνε τόσα άσχετα πράγματα, για τον γείτονα που είναι έξω με το εσώρουχο, για τη μουσική που έρχεται από κάποιο γειτονικό σπίτι, για μια ταινία που θέλω να ξαναδώ. Και ξαφνικά έρχεται στο μυαλό μου εκείνος. Έτσι ξαφνικά ερχόταν πάντα!

Τότε η ζαλάδα φεύγει, το σχεδόν μεθύσι μου εξαφανίζεται, λες και προσπαθώ για να μην καταλάβει πως έχω πιει ή έχω καπνίσει μισό πακέτο τσιγάρα. Λες και θα με μαλώσει.

Χαμογελάω, σαν να τον ρωτάω «πως κι από ‘δω;» και εκείνος με κοιτάει.

Δε μιλάει. Ποτέ όταν έρχεται στη σκέψη μου δε μιλάει. Με κοιτάζει λίγο θυμωμένα και καταλαβαίνω τι θέλει να μου πει. Πάλι έπινες! Του χαμογελάω ξανά, λίγο ενοχικά, λίγο πονηρά και τότε ο θυμός του φεύγει.

Δε ξέρω αν με κάνει καλά ή άσχημα η σκέψη του αυτό το βράδυ. Ξέρω πως δεν τον περίμενα. Έπαψα να τον περιμένω! Γιατί όταν φεύγει πονάω. Ερχόταν δυο και τρείς φορές τη μέρα τη σκέψη μου. Μα είχε καιρό να έρθει. Και εγώ πάλευα μέσα μου για να τα καταφέρω. Δεν ήθελα αλήθεια. Κι ας είναι όλα όσα έχω. Όλα όσα ήθελα ποτέ. Μα τα πιο ωραία πράγματα είναι εκείνα που σου κάνουν το μεγαλύτερο κακό. Ένα τσιγάρο, ένα ποτό, εκείνος! Ποτέ δε κατάφερα να του πω αυτό το ΦΥΓΕ! Έφτανε ως τα χείλη μου και δε το ξεστόμισα ποτέ. Προσπάθησα πολλές φορές, δε μου ήταν εύκολο όμως.

Κι έτσι κάθε φορά που με επισκεπτόταν η σκέψη του εγώ είχα τόσα να πω, και δεν έβγαζα άχνα. Κιχ! Κι αυτός απέναντι μου να χαζεύει εμένα. Να μ κοιτάζει πότε πονηρά, πότε θλιμμένα, άλλοτε θυμωμένος και άλλοτε χαρούμενος.

Ήξερα ότι με καταστρέφει όλο αυτό. Δε ξέρω αν το έκανε για αυτόν ακριβώς το λόγο ή γιατί αδυνατούσε κι εκείνος να μείνει μακριά μου. Έστω και με τη σκέψη.

Καθώς φεύγει επιστρέφω πάλι στο ποτό μου. Να ζαλιστώ και να μη σκέφτομαι, να γυρίσω τη σκέψη μου σε όλα εκείνα που χάζευα πριν έρθει. Αδύνατον! Το μυαλό μου κολλημένο σε εκείνον.

Θέλω να του πω, με ποιο δικαίωμα έρχεσαι και με καταστρέφεις; Ποιος σου δίνει το δικαίωμα να εμφανίζεσαι όποτε γουστάρεις; Πως μπορείς εσύ να με κρίνεις για το αν πίνω ή όχι; Ποιος είσαι εσύ που θα μου πεις πως θα φερθώ σε εμένα; Μα όλες εκείνες τις απαντήσεις τις ξέρω. Εγώ του δίνω το δικαίωμα να έρχεται. Εγώ τον αφήνω να με καταστρέφει, το ότι τον αγαπάω του δίνει το θάρρος να με κρίνει. Και όσο η ώρα περνάει δε ξέρω αν τα βάζω με εκείνον που με χαλάει ή με εμένα που του το επιτρέπω.

Το ποτό μου τελειώνει και εγώ για άλλο ένα βράδυ τον σκέφτηκα! Είχα μέρες να το κάνω μα λύγισα. Έσπασα. Δε πειράζει. Ακόμα στην προσπάθεια είμαι. Μες στη θολούρα από το αλκοόλ γελάω. Γιατί ήρθε, γιατί τον είδα. Δε με νοιάζει αυτή τη στιγμή το πώς και το γιατί.

Θα κοιμηθώ και όλα αυτά θα μείνουν στο ξημέρωμα, θα τα πάρει η νύχτα μαζί της. Και αύριο το πρωί όταν το αλκοόλ θα ‘χει φύγει από το αίμα μου εγώ θα ‘μαι και πάλι καλά. Ίσως να περάσουν μέρες πάλι για να έρθει. Ξεχνάω! Αρχίζω να μη θυμάμαι, ξεκινάω να ‘μια καλά. Κάποια μόνο βράδια το χάνω, όπως το αποψινό.

Δε ξέρω αν φταίει το μεθύσι μου, η μοναξιά μου ή τα τραγούδια. Ξέρω πως το παλεύω και πως θα τα καταφέρω. Ναι, θα τα καταφέρω!

Απόφαση εκκρεμεί...

Περνάνε οι μέρες και εγώ ακόμα εδώ μόνη. Περπατάω μόνη ακούγοντας ξανά τα ίδια τραγούδια. Κάθομαι ξανά έξω από το ίδιο πάρκο. Αυτή την πόλη τελικά την αγάπησα για τους ανθρώπους της. Όχι για τα πάρκα. Όχι για τις διαδρομές. Όχι για τη θάλασσα.

Για τις στιγμές, τις αναμνήσεις, τους ανθρώπους που γνώρισα. Για τη ζωή που μου προσέφερε.

Κι όταν είσαι μόνος σε μια γεμάτη πόλη, τι να περιμένεις; Όταν πια οι άνθρωποι που αγάπησες αδιαφορούν , σε τι να ελπίζεις; Τι να σε γεμίσει;

Δε ξέρω τι έκανε αυτή την πόλη να αλλάξει χρώμα. Μάλλον έφταιξα αλλά πάντα θα την αγαπάω. Ακόμα κι από μακριά.

Σκέφτομαι όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που αγάπησα, που με αγάπησαν, που γνώρισα και με γνώρισαν θα στεναχωρηθούν όταν φύγω; Θα τους λείψω; Και τελικά θα καταλάβουν/ αντιληφθούν την απουσία μου;

Δε ξέρω! Ειλικρινά δεν ξέρω!

Θα μου πεις αφού σε αγαπάνε θέλουν το καλό σου. Αλλά ποιο είναι τελικά αυτό;  Ποιο είναι το καλό μου;

Σήμερα για πρώτη φορά σκέφτομαι να φύγω. Για πρώτη φορά στα τέσσερα χρόνια που ζω σ’ αυτή την πόλη.

Το σπίτι μου είναι η ασφάλεια μου, η ηρεμία και η γαλήνη μου.

Μια ασφάλεια που δε νιώθω πια εδώ, μια ηρεμία που έχω χάσει.

Παλεύω εδώ και καιρό με τους δαίμονες μου.

Παλεύω  μήνες τώρα.

Μέσα μου ξέρω τι φταίει.

Μέσα μου ξέρω ακόμα πως ένα μήνα που ήμουν σπίτι μου ήμουν αρκετά καλά, παρόλα τα προβλήματα που είχα.

Γιατί είχα τη στήριξη των δικών μου, γιατί είχα να πιαστώ από την αγάπη των φίλων μου, της οικογένειας μου και τελικά είχα εμένα.

Εδώ; Εδώ έχω μόνο μια διαδρομή να με κάνει να σκέφτομαι και τελικά χαμένη στις σκέψεις μου να ξεχνιέμαι. Κουρασμένη από τις αποφάσεις που ποτέ δεν παίρνω, να τα αφήνω όλα στην άκρη. Και κάπως έτσι να περνάνε οι μέρες μου.

Διάβασα κάπου σήμερα πως ερχόμαστε στη ζωή για να ευτυχίσουμε όχι για να πεθάνουμε.

Κάπου στη διαδρομή το έχασα, κάπου ξεχάστηκα και ξέχασα να ζω. Απλά αφήνοντας τις μέρες να περνάνε χωρίς ενδιαφέρον. Χωρίς να προσπαθώ για ευτυχία. Απλά περιμένοντας να συμβεί κάτι που θα με αλλάξει.

Κάτι που θα με βγάλει από τη μιζέρια μου και που θα με κάνει να χαμογελάω ξανά.

Δε ξέρω αν αυτό θα είναι κάποιο ενδιαφέρον, μια δουλειά ή φίλοι.

Εξάλλου όλα τα είχα –πλην τις δουλειάς- και τα έχασα, για διαφορετικούς λόγους το καθένα.

Ξέρω όμως πως περιμένω για εκείνο το σημάδι που θα κερδίσει το ενδιαφέρον μου. Που θα έρθει να δώσει χρώμα στην ασπρόμαυρη ζωή μου. Κι αν ζητήσει αντάλλαγμα θα το δώσω με όποιο κόστος. Ναι με όποιο κόστος. Αρκεί να βρω ξανά εκείνο το χαμόγελο.

Σήμερα ένα παιδάκι στο δρόμο μου χάρισε ένα χαμόγελο. Και με έκανε χωρίς λόγο να γελάω. Ένιωσα για λίγες στιγμές γεμάτη μέσα μου. Τόσο απλά. Τόσο εύκολα.

Αλήθεια, δε ξέρω τι ψάχνω πλέον ή τι περιμένω να συμβεί. Ξέρω όμως ότι το έχω ανάγκη.

Ήμουν εκείνη που έβγαινα βόλτα και χαμογέλαγα, χωρίς λόγο. Όχι δεν ήμουν χαζοχαρούμενη,  ούτε ηλίθια χωρίς προβλήματα. Απλά το ένιωθα. Το χρώσταγα και ακόμα το χρωστάω στον εαυτό μου.

Τώρα βγαίνω και κλαίω. Κάτω από τα γυαλιά ηλίου μου τα μάτια μου έχουν δάκρυα. Γιατί έτσι νιώθω πλέον. Χωρίς λόγο.

Δε μπορεί να είναι όλα τόσο μαύρα, δε μπορεί να πονάω χωρίς λόγο.

Δεν είναι φυσιολογικό.

Ένας κρύος αέρας με κάνει να ανατριχιάζω. Νιώθω το κρύο να διαπερνά το κορμί μου. Μου υπενθυμίζει πως είμαι ζωντανή, πως αισθάνομαι τα πάντα και πως ήρθε η ώρα να γυρίσω σπίτι.

Σε ποιο από τα δύο; Δε ξέρω!

Η απόφαση για άλλη μια φορά δε πάρθηκε.

Έμεινα πάλι στις σκέψεις μου.

Για άλλο ένα βράδυ έμεινα χωρίς αποφάσεις, χωρίς λύσεις στα ίσως ανύπαρκτα προβλήματα του μυαλού μου.

Αλλά κουρασμένη από τις σκέψεις.

Ίσως η αυριανή μέρα να είναι καλύτερη. Ίσως και όχι…

το ονειρεύτηκα;

Εμείς οι άνθρωποι καμιά φορά το μόνο που ζητάμε είναι η ασφάλεια. Ότι ανήκουμε κάπου. Ότι κάποιος μας αγαπάει. Ότι είμαστε σημαντικοί για κάποιον. Τι κι αν δεν ισχύει; Αρκεί να μας κάνουν να το νιώσουμε. Και εκεί την πατάμε πάντα. Νομίζουμε πως η αγάπη κρατάει για πάντα. Θα ‘θέλαμε να κρατάει για πάντα, άλλωστε με αυτά τα παραμύθια μεγαλώσαμε, που είχαν αυτό το happy end. Μα η ζωή δεν είναι παραμύθι, δεν είναι ταινία. Είναι αγώνας, που κάθε μέρα παλεύεις όλο και περισσότερο για την επιβίωση. Δεν έχει σημασία για ποιο πράγμα προσπαθείς. Αρκεί να αγωνίζεσαι. Και αν σταματήσεις κάπου για να ξαποστάσεις, κάπου να απολαύσεις κάτι μετά σου έρχονται όλα μαζεμένα τα προβλήματα. Θα πληγωθείς, θα προδοθείς αλλά θα σηκωθείς και θα πάς παρακάτω. Αυτό λένε πρέπει να κάνεις. ΜΑ ΔΕ ΘΕΛΩ. Δε γουστάρω να τα αφήσω όλα πίσω και να συνεχίσω σαν να μην συνέβησαν ποτέ, γιατί έγιναν. Είναι κομμάτια της ζωής μου. Είμαι εγώ. Από την πιο μικρή τρέλα μέχρι και τα πιο μεγάλα λάθη μου είμαι εγώ. Κι αν ξεχάσω τι έζησα ποια θα είμαι; Τι θα ‘χω να λέω; Με τι θα κλαίω; Με τι θα γελάω; Αρνούμαι να τα αφήσω όλα και να πάω παρακάτω. Θα τα κρύψω μέσα μου. Θα κοιμούνται στην καρδιά μου και θα παίζουν στο μυαλό μου. Θα κάνουν βόλτες μέσα μου. Και  όταν πια δε θα με πονάνε θα τα δείχνω και σε άλλους και θα γελάμε παρέα. Αυτή τη ζωή θέλω, έτσι την ονειρεύτηκα. Γεμάτη, όχι άδεια. Και δε μπορώ να διαγράψω ότι έζησα απλά για να μην πονάω. Άλλωστε το κατάφερε κανένας μέχρι σήμερα; Αν ναι ας έρθει να μου δείξει τον τρόπο για να του δείξω πόσο άδειος είναι. Μισός!

Μου έμαθαν πως όταν αγαπάς, αγαπάς για πάντα. Ο έρωτας φεύγει, το πάθος ξεθωριάζει μα η αγάπη κρατάει. Και έτσι αγαπάω.

Και έτσι θα συνεχίσω να νιώθω για ‘σένα ότι κι αν συμβεί.

Ίσως να χαθούμε, ίσως να κάνουμε μήνες να μιλήσουμε ή να βρεθούμε αλλά ξέρω πως όταν σε ξαναδώ θα έχω ακριβώς τα ίδια συναισθήματα που έχω τώρα. Αυτά που νιώθω κάθε φορά που σε βλέπω.

Και όταν μετά από χρόνια θα μιλάμε για έρωτες ή μεγάλες αγάπες η σκέψη μου θα έρθει σε εσένα. Και θα ‘χω να πω πολλά για έναν τέτοιο έρωτα. Και τότε θα λυπηθώ που δεν τον έζησα όπως του άξιζε, θα σκεφτώ πόσο άδικα φερθήκαμε στην αγάπη μας και την αφήσαμε να φύγει από εγωισμό ή φόβο.

Θα σκέφτομαι πόσο όμορφο θα ήταν να μιλάμε παρέα για τον μεγάλο έρωτα. Και να μας κάνει να γελάμε, να λέμε ιστορίες και να χαιρόμαστε, όχι να μας κάνει να νοσταλγούμε.

Εξάλλου αυτό αξίζει ένας μεγάλος έρωτας, να τον ζήσεις! Να τον απολαύσεις, γεμίσεις από αυτόν και να κάνεις πράγματα για τον έρωτα να μεγαλώνει όσο θα μεγαλώνεις κι εσύ.  

Δε δέχομαι ότι έπεσα τόσο έξω, δε μπορώ να δεχτώ πως δεν μ’ αγαπάει ο άνθρωπος που αγαπάω, δε μπορώ να δεχτώ πως ο άνθρωπος που αγαπάω θέλει να κάνω κι άλλα για να καταλάβει πως νιώθω. Αλλά κυρίως δε μπορώ να δεχτώ πως δεν καταλαβαίνει τι ζητάω από εκείνον. Ή πως δεν αρκούν όσα νιώθουμε.

Η λύση πλέον είναι μία. Να απομακρυνθούμε. Όσο κι αν με πληγώνει, όσο κι αν πονάω και μόνο στη σκέψη. Απλά για να δούμε τι θέλουμε. Να ζήσουμε λίγο χώρια να σκεφτούμε. Κι αν αυτό που ζήσαμε ήταν αληθινό θα είμαστε  μαζί κάποια στιγμή. Και τότε θα ξέρουμε πως θα κρατήσει.

Εσύ να λύσεις τα προβλήματα σου, εγώ να λύσω τις ανασφάλειες μου και ίσως μετά όλα να ‘ναι καλύτερα.

Μέσα μου το ξέρω πως θα είμαστε μαζί, όπως το ξέρεις κι εσύ.

Αυτή τη ζωή μαζί την ονειρευτήκαμε και το χρωστάμε σε εμάς να το ζήσουμε, αληθινά, μαζί. 

Από φόβο χάσαμε.

Κάθε φορά που βραδιάζει η επιθυμία μου να βγω έξω γίνεται όλο και πιο έντονη, καθώς ξέρω πως αν μείνω σπίτι μου η σκέψη μου θα έρθει να σε βρει. Θα σκεφτώ πως ήμασταν, πως γίναμε και θα στεναχωρηθώ.
Έτσι παίρνω τους δρόμους και περπατάω.
Πάλι εσένα σκέφτομαι.
Προσπαθώ να μην επισκέπτομαι τα μέρη που μαζί σου γνώρισα, εκείνα που μαζί σου αγάπησα. Όμως για έναν περίεργο λόγο δε μπορώ να ελέγξω το βήμα μου. Κάτι με τραβάει εκεί. Η ελπίδα μου ότι εκεί θα βρω την ευτυχία που "κλότσησα" ; Περιμένω να σε δω; Δε ξέρω τι είναι εκείνο που με κάνει να περπατάω ξανά και ξανά στα ίδια μέρη. 
Και εκεί που περπατάω χαμένη στις σκέψεις μου η playlist μου επιλέγει να παίξει το "δε μας συγχωρώ" κι έτσι γελάω με την τραγική ειρωνεία της στιγμής. 
Από παιδί θυμάμαι να αγαπάω αυτό το τραγούδι, να το τραγουδάω χωρίς λόγο. Και να τώρα που ήρθε η στιγμή που με εκφράζει όσο κανένα άλλο.
Κολλάει το μυαλό μου στο "από φόβο χάσαμε". Από δικό μου φόβο.
Όταν συναντάς τον άνθρωπο "σου" καταλαβαίνεις πως όλα είναι διαφορετικά πια. Ξέρεις από την πρώτη στιγμή πως είναι ο ένας, ο μοναδικός. Πως θα τον ερωτευτείς, θα τον αγαπήσεις και πως τον θες στη ζωή σου με κάθε κόστος. 
Κάπως έτσι ένιωσα κι εγώ. Ήξερα πως είσαι ο ένας. Ήξερα πως σε είχα ερωτευτεί πριν καν σε δω. Και φοβόμουν. Φοβόμουν πως όλο αυτό θα με "καταστρέψει" . θα με πληγώσει. Και τελικά όντως πληγώθηκα αλλά από εμένα.
Πλέον αναζητώ εκείνες τις στιγμές που έβλεπα στα μάτια σου πόσο ερωτευμένος είσαι. Μα ξέρω πως δεν υπάρχουν πια.
Με τα λάθη μου σκότωσα ότι όμορφο υπήρχε μέσα σου για εμένα και μαζί με αυτά σκότωσα και εμένα! 
Όσο κι αν προσπάθησα, δε κατάφερα ποτέ να μείνω μακριά σου. Παλεύω μέσα μου κάθε μέρα. Μα τι μπορεί να νικήσει τον έρωτα; η λογική; ποιός ερωτευμένος σκέφτεται λογικά; 
Μάλλον σε ήθελα τόσο πολύ που πραγματικά δεν ήξερα τι να κάνω για να στο δείξω. Ακόμα δε ξέρω. 
...
Μήνες αργότερα λοιπόν μένω εδώ να προσπαθώ. Για ένα μήνυμα σου, μια λέξη σου, μια σκέψη σου, ένα βλέμμα. Ακόμα και τώρα που τα κατέστρεψα όλα. Ακόμα και τώρα που δε με εμπιστεύεσαι, και δε θα πω ψέμματα, φταίω και δικαίως δε με εμπιστεύεσαι.
Όμως εγώ μέσα μου ξέρω τι μου συνέβη όλους αυτούς τους μήνες, ξέρω πόσο άλλαξα.
Το μόνο που θέλω είναι να σε κάνω να το δεις κι εσύ. Να το νιώσεις. Για να καταλάβεις πως δε σου λέω ψέμματα. 
Μέχρι τότε, ας παλέψουμε καρδιά μου.
Σωστές και λάθος αποφάσεις όλες μες στη ζωή είναι.